Η Μαύρη Τουλίπα
Κομμάτια είχαν σκορπιστεί στον αέρα, παντού ερημιά, και ο κύριος Φόβος, μαζί με τον έμπιστό του Τρόμο και τον ακόλουθο του Πανικό, εργάζονταν σκληρά ώστε να τελειώσει η Χρόνος. Πίεζαν τους δείκτες του παγκόσμιου Ωρολογιού, σαν τα χάμτσερ που τρέχουν μέσα στον κύλινδρο πριν ροκανίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Έτσι εξαφάνιζαν τον χρόνο, σιγά και γρήγορα ταυτόχρονα, ακολουθώντας τους νόμους του Βασιλιά τους, Χάους. Στρατιώτες στους δρόμους, φωτιές στις πλατείες, σκουπίδια στις θάλασσες, κι ο Άνθρωπος-Ήρωας πεσμένος στο χώμα, αλλού το σώμα και αλλού η σχέση του με τον εαυτό. Τα δάκρυα του Ανθρώπου-Ήρωα αφύπνισαν τη Μαύρη Τουλίπα που πάσχιζε να συλλάβει το νόημα των μαύρων αυτών καιρών και προσπαθώντας να τον ξυπνήσει, του λέει λαχανιασμένη: "Κύριε, πρέπει να διαβάσετε ετούτο το μήνυμα: "Για να αποκτήσετε οτιδήποτε μέσα στο Σύμπαν πρέπει πρώτα ν΄ απαλλαγείτε από την προσκόλλησή σε αυτό." "Μα, τα έχασα όλα", είπε ο Άνθρωπος-Ήρωας. Η Μαύρη Τουλίπα, όμως, γνώριζε καλά πως όλα ξεκινούν μέσα σε ένα βολβό, χωρίς αρκετό νερό και πότισμα, χωρίς ιδιαίτερα την παρουσία του ήλιου και του φωτός και είναι εκεί μέσα στο βολβό που πολλαπλασιάζεται, όχι στο απόγειο της ομορφιάς ή της ζωής. Εκεί, στο χώμα, ανάμεσα στα σκουλήκια και στα διάφορα κακά, συναντά τη ζωή. Ο Άνθρωπος-Ήρωας κοίταξε γύρω του το περιβόλι από τις μαύρες τουλίπες και ζήτησε από το πνεύμα τους να τον βοηθήσουν να γίνει ο ίδιος βολβός. Σαν σε κουκούλι, οι τουλίπες τον αγκάλιασαν και του έκαναν το φυσικό εμβόλιο της τουλίπας: Ευχαριστώ, είπε ο Άνθρωπος-Ήρωας, είναι το καλύτερο πρόωρο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσα να ζητήσω!
κείμενο της Μελίνας Σκουφου (ηθοποιός, σκηνοθέτης) - 2020 |